Ocak ayında Mandragora: Whispers Of The Witch Tree hakkında ilk yazdığımda, bir fiyaskoyu öne çıkardığımdan endişelendim. Ya da en azından, oldukça rutin bir şey. Mandragora kesinlikle diğer karanlık fantezi yan kaydırmalı oyunlara çok benziyor: sert ama dolgun, sanki Castlevania’da bir bisiklet pompası takmışlar ya da Trine’a bir keski götürmüşler gibi. Kesinlikle RPG sınıfları ve beceri ağaçları var. Kesinlikle zanaatkarlık var, edinilecek yüzlerce eşya var.
İtiraf ediyorum, büyük ölçüde Vampire: The Masquerade – Bloodlines yazarı Brian Mitsoda’nın bilette olması nedeniyle ele aldım. Ama sonra haftalar sonra o parçanın yorumlarını okudum ve birkaç kayıp ruh saatlerce demoyu oynamaktan övgüyle bahsediyordu. Mandragora bugün çıkıyor. Artık kendim tam bir yapı üzerinde bir veya iki saat geçirdim ve evet, bu iyi bir şey gibi geliyor.
Açılıştaki en önemli nokta, bazı fragmanlarda sistemler ve işlenebilirler üzerinde durulmasına rağmen Mandragora’nın hikaye odaklı görünmesi. Bir mezar Kral Rahibi’nin Crimson City üzerinde hüküm sürdüğü ve gece yaratıklarını uzak tutmayı vaat ettiği kıyamet sonrası bir dünyada geçiyor. Kral Rahip, Disney’in Notre Dame’ın Kamburu filmindeki Yargıç Claude Frollo’ya biraz benziyor ve Frollo’nun cadılara işkence etme konusundaki coşkusunu paylaşıyor.
İşkence gören cadılardan birini merhametle öldürmek için araya giren bir Crimson City engizisyoncusunu oynuyorsunuz ve bu süreçte kendinizi gizemli bir güçle doyuruyorsunuz. Yüzünüzü kurtarmaya çalışan Kral Rahip sizi tanrının seçilmişlerinden biri olarak kutsar ve başka bir cadıyı takip etmeniz için sizi gönderir. Bu sırada kafanızın içinde bir ses fısıldamaya başlar.
Açılış eğitim bölümleri, ortamı lezzetli avuç dolusu mısır nişastası gibi kalınlaştıran, sağlam bir şekilde seslendirilmiş NPC sohbetleriyle dolu. Karakter portreleri, ele geçirilmiş yağlı boya tablolar gibi seğiriyor ve parlıyor – son yazımda yorum yapanlardan bazıları onları itici buldu, ancak bana göre, Mandragora’nın görsel yönetiminin şu ana kadarki en iyi yanı bu. Crimson City’de aceleyle dolaşırken, bazı engizisyoncularla laf dalaşına giriyor ve kaçamak yuvarlanmanın temellerini öğreniyorsunuz. Sonra bir demirciyi kurtarmak ve devasa kurtları rahatsız etmek için ormana gidiyorsunuz.
Bir aksiyon-RPG olarak Mandragora, klasik Castlevania’nın yalın hissi ile Path of Exile 2’nin kilit açma yaylım ateşi arasında bir denge kurarak bolca şey yapıyor gibi görünüyor. Birincil bir silahınız ve bir büyü veya kalkan gibi bir yardımcı silahınız, bir zıplamanız, bir çıkıntıya tutunmanız ve bir dizi teçhizat yuvasınız var. Dövüş, yetenekler ve pasifleri canavar öldürmenin özel yöntemlerine dönüştürme vaadiyle dayanıklılık yönetimi ve kaçınmaya yoğunlaşıyor.
Animasyonlar ve kontroller biraz duraklıyor, ancak hepsi yeterince ilgi çekici görünüyor. Yine de, hızlı seyahat edebileceğiniz ve seviye atlayabileceğiniz Karanlık Ruhsal sunakların etrafına örülmüş, gizli yüksek platformlar ve gizli girişlerle dolu, yumuşak labirentli seviyelerle daha çok ilgileniyorum.
Yine de, beni en başta yakalayan şey hikayenin ve yazının merkeziliği. Mandragora, en oyunsu halinde bile belli bir tutarlılığa gidiyor gibi görünüyor. Başlangıçta, bazı sandıkları parçaladığınız ve bu sandıkların sahibi olan tüccarın size küfür ettiği, ardından bir Engizisyoncu olduğunuzu fark edip af dilediğiniz bir eğitim bölümü var. Günlük bir Crash Bandicootism’i karakterizasyona nasıl dönüştüreceğini bilen bir oyunu seviyorum. Umarım ileride daha fazla düşüncem olur (Mandragora’nın tahmini uzunluğu 40+ saattir). Bu arada, işte Steam sayfası.
